Smeekbede

Waar te beginnen? Hoe vertel ik dit verhaal? Ik wil het graag vertellen maar het is zo complex. Zelfs het begin vinden is onmogelijk en dat terwijl het ons verhaal is. Gevoelens. Daar begint het denk ik mee. Je ziet iemand, de vlinders komen, het blijkt wederzijds en voor je het weet heb je een “relatie”. En dan begint het pas echt. Een reis. Een reis met hoge pieken en diepe dalen. Pieken zoals ons huwelijk, ons eerste kind, het tweede kind. Dalen zoals die keer dat er iemand tussen ons in kwam te staan. Iemand met wie ze het bed deelde, daarna eufemistisch de ’tussenpersoon’ gedoopt. Een diep dal waaruit we druk aan het klimmen waren toen een tweede dieptepunt zich aandiende toen ik, uit wraak, hetzelfde deed. De jaren erna waarin vertrouwen en liefde hersteld moesten worden. Broos als alles was. Elkaar vergeven is relatief makkelijk. Maar vergeten is een tweede.

Oorzaken werden gezocht, besproken, en vervolgens moesten die aangepakt worden. Begrip ontwikkelde zich. Andere manieren van kijken naar elkaar, elkaar aanvoelen. Maar telkens weer doemde het spook van achterdocht op. En dus weer opnieuw aanpakken. Praten. Ja, praten was een belangrijk onderdeel van herstel. Open en eerlijk. Uitleggen wat je voelt, hoe pijnlijk ook voor de ander om te horen. Zoals die keer dat ik na een bedrijfsfeestje later dan afgesproken thuiskwam en lippenstift op mijn wang had zitten van een leuk collegaatje die me een afscheidszoen gaf. En dan te horen hoe het voor mijn geliefde voelde dat ze zoiets zag omdat ze niet vergeten was dat die ene keer dat ik de mist in ging het juist ook een collega betrof. Of die keer dat zij thuisgebracht werd door haar sportschool instructeur. Een verzwikte voet verhinderde haar terug te wandelen. Maar de instructeur leek verdacht veel op de ’tussenpersoon’. Wat ook niet zo vreemd was aangezien het zijn broer bleek. Waarop ik haar fijntjes herinnerde aan de momenten dat zij vreemd ging. De term ‘sportschool’ heeft voor mij een negatieve connotatie gekregen in ieder geval.

De pijn die het ons deed om de pijn van de ander aan te horen omdat duidelijk was dat het vertrouwen nog zo broos was, het geluk van toen we elkaar voor het eerst zagen zo ver was afgedreven van waar we op dat moment stonden. De discussies die eruit voortkwamen brachten duidelijkheid. Over de pijn in onze harten. Pijn over wat we elkaar aan hadden gedaan. Maar ook onszelf. Want waar we in het begin vooral niet aan twijfelden was ons eigen vermogen elkaar trouw te blijven. Normen en waarden die we samen deelden. Maar blijkbaar waren we niet in staat om ons aan onze eigen standaarden te houden. Het loslaten gold niet enkel elkaar. Ook ons zelfbeeld moest danig bijgesteld worden. En toen gebeurde het weer. Collegaatje, instructeur. In die volgorde ook. Weer therapie. We kozen ervoor om bij elkaar te blijven. Om onze huwelijksgelofte gestand te doen. Tot de dood…

Ik kan het haar niet eens kwalijk nemen. Die laatste slok koffie smaakte vreemd. Dat had me moeten alarmeren. Maar ik dacht er niets van. Ook niet van het feit dat de kinderen zo stil waren terwijl ze normaal het huis afbraken in de ochtend. En de tranen die over haar wangen liepen toen zij de rest van de koffie dronk riepen op dat moment alleen maar medelijden op.

Ik smeek u Heer. Stuur haar niet naar beneden. Vergeef haar en laat haar bij ons blijven ondanks de voor u verwerpelijke daden van moord en zelfdoding.

We houden van haar en wensen haar aan onze zijde.