Ik ben nu al een tijdje bezig als schrijver en dichter. Of beter, als dilettant in deze uitingsvorm van de menselijke creativiteit en geest. In het begin was mijn werk vooral beïnvloed door wat ik ervoer in mijzelf. Daardoor scheen in mijn werk ook woede, angst, liefde en soms pijn door. Als het ware was dit verwerking van hetgeen mij parten speelde door middel van het schrijven.
Invloeden van buitenaf
Gaandeweg werd ik meer en meer beïnvloed door gebeurtenissen om mij heen en wat het dan in mij opriep. Ook dat uitte zich dan in mijn teksten. Als ik naar de huidige periode kijk begint zich meer en meer wetenschap op te dringen als invloed. Mijn studie cultuurwetenschappen brengt nieuwe zaken naar voren. Nieuwe inzichten of bevestiging van zaken die ergens in mijzelf wel al leefden maar niet eerder geuit werden, of in ieder geval niet op de manier zoals ik ze nu ervaar.
Invloed op hoe ik lees
Door mijn eigen schrijverschap ben ik ook andermans teksten anders gaan lezen. Onderzoekend naar de zaken achter de woorden die ik lees. Dan zie je toch ineens een heleboel andere invalshoeken. Het boek waar ik nu in lees bijvoorbeeld is een reisverslag van Ewan McGregor en Charley Boorman; The Long Way Down. Het is niet de eerste keer dat ik dit boek lees maar ik lees het nu wel voor de eerste keer sinds ik zelf aan het schrijven ben gegaan. Ik lees nu hele andere dingen dan voorheen. Niet alleen die zaken die mij de eerste keer niet opvielen qua tekst, maar ook de emoties, de verwerking van zaken waarmee beide heren kampten schijnen nu meer en meer door in de tekst. Het wordt daardoor duidelijker, krijgt meer lading, dan ik tijdens de eerste lezing meekreeg. Overigens is het dan maar de vraag of het boek van Charley en Ewan niet is geschreven door een ghostwriter waardoor ik dus meer lees dan er wellicht is.
Invloed door eigen interpretatie
Als je leest interpreteer je dus de teksten aan de hand van je eigen staat van zijn, je kennisniveau en ervarenheid als lezer. Zo ook de gedichten van anderen die ik in hun bundels lees. Zoals Voor de Zwijnen van Gijs ter Haar. Ook deze krijgen een diepere betekenis, niet alleen door mijn eigen ervaring maar ook doordat ik de persoon in kwestie ken. Nou ja, kennen is in deze een groot woord, we spreken elkaar met enige regelmaat. Maar zelfs de meest luchtige teksten van dichters laten meer zien dan op het eerste gezicht lijkt. In gesprekken met sommige dichters blijkt toch dat ik het dan vaak juist had gelezen, juist had gezien. Alhoewel er soms ook smakelijk om gelachen werd als bleek dat hetgeen ik in de tekst teruglas vooral uit mijn eigen innerlijk voortkwam en niet uit dat van de schrijver (wat overigens regelmatig voorkwam).
Spanningsveld
Een schrijver schrijft over wat hem raakt, wat hem of haar bezighoudt. Waar een uitweg voor gezocht wordt, een manier om te verwerken, te duiden of te plaatsen in het grotere geheel. Als schrijver wil je vaak iets overbrengen op een ander, je gevoelens of je mening of misschien wel gewoon de lezer vermaken. Maar vanuit het perspectief van de lezer kan het gelezene wel eens totaal anders geïnterpreteerd worden dan je als schrijver bedoelde. Een lezer verwerkt die teksten aan de hand van zijn of haar eigen referentiekader. Zijn, of haar, eigen rugzak. Er is dus sprake van een soort spanningsveld tussen intentie en interpretatie.
En dat maakt schrijven juist zo mooi en zo uitdagend.