De afgelopen tijd heb ik al veel geschreven over wat mij motiveert, hoe ik last heb van twijfels et cetera. Nu eens iets over hoe ik tegen dingen aankijk. Ik krijg met enige regelmaat van verschillende mensen te horen dat mijn werk, zowel proza als poëzie, een sterk biografisch karakter kent. In wezen is dat ook zo. Ik schrijf zoals eerder al gemeld vooral vanuit mijzelf. Mijn zoektocht naar innerlijke balans, normen en waarden en mijn verwerking van diverse gebeurtenissen in mijn leven alsmede mijn eigen kijk op de wereld, voortkomend uit studie, uit ervaring en gewoonweg de invloed van wereldgebeurtenissen bepalen mijn onderwerpen. Ik denk ook dat de meeste schrijvers dit wel zullen herkennen. Schrijven over een onderwerp wat je niet bezighoudt, waar je zelf niets bij voelt is buitengewoon lastig. Maar hoe je het ook wendt of keert, je legt er als schrijver altijd iets van jezelf in. Een onderwerp kan wellicht vanuit een externe bron komen in de vorm van een opdracht (het thema van een schrijfwedstrijd, verzoekjes om een stuk tekst over een bepaald onderwerp), het is toch jouw innerlijke reflectie die door zal klinken in wat je er over schrijft. Je verwerkt het onderwerp aan de hand van je eigen kijk op de wereld. Eigenlijk net zoiets als journalistiek werk. Er wordt verwacht van een journalist dat er enkel feitelijk wordt geschreven maar over het algemeen zal er altijd iets van beïnvloeding bestaan. Dit is vaak terug te vinden in woordkeuze of zinsopbouw. Zo ook bij de dichter of schrijver.
Maar de vraag die bij mij dan altijd opkomt als ik dat “verwijt” te horen krijg is of dit dan zo erg is? Ik lees graag, en lees ook grote schrijvers van weleer of hedendaagse schrijvers die goed aangeschreven staan (mits ik de tijd neem om te lezen) en kom toch altijd dat persoonlijke tegen. Zelfs in fictie kom ik uiteindelijk autobiografische elementen tegen. Het klinkt door in een visie op de toekomst, in de beschrijving van een omgeving of in het taalgebruik van de dialogen. Zelfs bij werken waarin, op het eerste gezicht, dit niet mogelijk lijkt. Puur abstracte teksten bevatten elementen die, als je de auteur ervan tenminste kent of onderzoekt, terug te voeren zijn op hun leven of zienswijzen. Ik vraag mij dan ook af of ik dergelijke op- en/of aanmerkingen moet bezien als kritiek of juist lof.
Ik weet dat ik gaandeweg mijn eigen proces een ontwikkeling door zal maken. Dat ik een toon zal vinden die herkenbaar blijft al zal alles eromheen wel veranderen. Een mens is nu eenmaal geen statisch wezen. Dat is in ieder geval waar ik op hoop. Kritieken van anderen helpen mij mijzelf te verbeteren, te ontwikkelen naar een betere auteur. Maar toch, ik zal altijd mijzelf terugzien in wat ik schrijf. Of althans toch delen van mijzelf. Het is niet mijn doel werken af te leveren die gespeend zijn van enige vorm van bezieling of eigenheid. Ik hoop dat anderen dat ook blijven zien.
Ik als leek, vind dat je goed schrijft. Je bent redelijk goed te volgen voor me. Bijzonder dat je opbouwende tips krijgt. De mensen zijn begaan met hoe jij je profileert in woord en gedachte.
Een onheimelijk gevoel van hoe je overkomt getuigt van een gezonde portie kritiek naar jouzelf toe. Ik herken dat gevoel en weet ook dat het goed is dat dit gevoel jou overkomt. Betekent ‘beweging’ en vooruitgang in processen. ‘Schroom’ is nogal eens de boosdoener bij het verhinderen van een doorbraak.
Je bent en blijft altijd subjectief, denk ik in mijn bescheidenheid,. Tenzij je ‘automatisch schrift’ beheerst en als medium fungeert.
Verder gewoon doorgaan met wat goed voelt voor je. Je hebt dan immers voldoende ruggesteun, en die krijg je ook al van lezers en toehoorders. 😉
Hi Hans,Dank je voor je woorden. Schroom ja, dat heb ik wel. Maar dat is te overkomen.
Ik doe gewoon wat goed voelt, hoe het ook loopt. Dit proces is nu eerst en vooral mijn eigen proces waarin ik mijn weg vindt.
Oh.. Automatisch schrift zit niet in mijn talentenpakket geloof ik. 😉