Het is alweer ver in de avonduren als ik snel een gedicht noteer wat in mij opkomt terwijl ik luister naar een mix van concertzender en striemend hemelwater dat buiten het asfalt geselt. De temperatuur en het weer buiten doen mij verlangen naar de jaargetijden waarin ik normaal gesproken het best gedij, de herfst en de winter. Maar in deze dagen merk ik het verschil niet zo erg, op de temperaturen na tenminste. Het ritme is eigenlijk niet veranderd zoals dat normaal wel het geval is. Ik leef voornamelijk binnen en ik leef nog in dat tempo van de afgelopen twee seizoenen. De hele wereld is vertraagd tot een tempo dat mij het best ligt.
In de afgelopen twee maanden ben ik vooral bezig geweest met studie, schrijfprojecten en zelfreflectie. Deze maanden en de maanden dáárvoor hebben hun stempel gedrukt op wat komen gaat. Op wat mijn stappen gaan zijn in een leven dat verder opgebouwd moet worden. De afgelopen periode van noodgedwongen binnen zitten heeft daarin niet zo heel veel veranderd. Een enkel onderdeel is wellicht vertraagd, een ander onderdeel versneld misschien.
Al zijn mijn teksten vaak doorspekt met sentimenten van het tegendeel, ik kan niet anders zeggen dan dat ik een tevreden mens ben. Ik hef dan ook het glas Aberlour in mijn hand en proost op een toekomst waarin zoveel nog onzeker is maar waar ik alleen maar gelukkiger van wordt.