Het is verdacht stil in de kamer. Slechts een klein zuchtje zo nu en dan van een grijs heuveltje op de poef. Geen rennende pootjes, geen krabben aan de paal, geen gerinkel van brokjes in het aardenwerken bakje. Het lijkt wel zondag, deze rust. Waar ik ook ga en sta …
Ik kijk, observeer, noteer mentaal, relativeer en weeg. Ik neem alles in me op, een spons van nature. Emoties van anderen golven over me heen. Ik internaliseer, vergeet de grenzen en ontwar later weer wat mijn is en wat de ander. Ik hou niet van drukte, van massa, verkies de …
Verhalen vertellen zichzelf door beeld en geluid. Tekens vormen en ordenen zich al naar gelang gewenst en soms ook ongewenst maar altijd nodig. En langzaam ontvouwt zich een plan dat steeds helderder in beeld komt naarmate de jaren vorderen. Ik heb geen idee over doel noch een enkel gevoel bij …
Langslopen, staren, mompelen. Langslopen, becommentariëren en neus ophalen. Ik zie ze elke dag weer, elke dag terugkomen. Ik haat ze, ik verafschuw ze, ik zou willen dat ze verdwijnen maar eigenlijk wil ik dat de reden verdwijnt waarom ze zo doen, eigenlijk wil ik dat ik me conformeer aan de …
We gaan weer richting de jaargetijden die het best passen bij mijn gemoed. Het introverte leven. De binnenzijde van onze woningen die voor een aantal maanden de voornaamste verblijfplaats zal zijn voor velen. De rust, het intieme, het knusse. De kleinschaligheid. Een introspectief bestaan tot de zon weer hoger gaat …
De dozen stapelen zich langzaam op. Er is geen duidelijkheid over de verplaatsingsdatum van de gevulde dozen en dus is er ook geen haast om ze te vullen. Er is slechts een vaag omschreven moment waarop de muren worden vervangen door nieuwe. Ik begin langzaam te wennen aan het idee …
Deuren sluiten zich en andere openen, geen van beiden waarschuwen voor het op stapel staande gebeuren. Lopende door gangpaden en elke klink proberend, nieuwe kamers vindend, al dan niet geschikt, terwijl oude kamers verborgen blijven. Misschien openen ze zich ooit weer eens. Verdwalend in doolhoven voorzien van lange gangen en …
Eens in de zoveel tijd komt het weer ter sprake. Is er weer iemand die erover begint alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Alsof er geen andere mogelijkheden zijn. Minder heftig, minder ingrijpend. Maar dan herinner ik me dat die andere mogelijkheden niet hebben geholpen toen die …
Elke keer als er wegen splitsen raakt er wat verloren van mijn hart en ziel. Ze zijn geschonken aan de ander wiens weg gelijk aan die van mij liep. Maar ook verrijkt. Verrijkt omdat er stukjes van de ander achterblijven. Een uitwisseling als het ware. Ik draag deze stukjes voor …
Je wikt en weegt. Maakt een keuze en komt erop terug. Kiest iets anders om vervolgens een draai te maken en de volgende te kiezen. Je vraagt je af of het de juiste was maar nu is het te laat om wat anders te doen. Je laat het gaan en …
Gelieve mijn rechten te respecteren.
