Soms sla je wegen over. Ze zijn uitnodigend, reppen over mooie vergezichten, toekomsten vol emotionele rijkdom. Maar angst voor het onbekende, voor mogelijke risico’s, weerhouden je ervan die wegen te betreden. Die comfortzone is wel erg comfortabel. En soms sla je toch zo’n weg in. Voetje voor voetje, voorzichtig aftastend …
Ik kijk door het raam naar een vrijwel lege straat. Het regent weer eens. Dit jaar, 2021, worden we weer verwend met een ouderwets Nederlandse zomer. Mijn ogen zijn de laatste jaren wat slechter geworden. Ouder worden gaat gepaard met langzaam verlies van zintuigen geloof ik, maar hoe dan ook, …
Er zijn van die dagen dat niets lukt. Dat vanaf het moment waarop je (veel te vroeg natuurlijk) je ogen opendoet alles al in duigen lijkt te vallen. En dat zelfs nog voor je besloten hebt dat je überhaupt iets zou doen. Je lichaam voelt niet prettig, je hoofd zwemt …
Er is weer een opening, een herkansing. Een mogelijkheid tot verbetering. Maar de oude wegen zijn zo ingesleten. Links en rechts het zicht belemmerd door haastig opgebouwde muren van krakkemikkige schuren volgestouwd met memorabilia waar niet langer naar omgekeken wordt en de bijbehorende herinnering is weggestopt. In de hoop dat …
De zon verwarmt mijn lijf, verlicht mijn ogen. Ik ruik de zomer terwijl het lente is. Zo nu en dan een welkome bui, wat verkoeling en weer verder. Nederland. Lente. Ik zie het groen de macht grijpen. De natuur vraagt niet, de natuur doet. Ongeacht wat jij wenst, ongeacht wat …
Ik beraad mijzelf, bespiegel mijn gedachten, bezin mij op de toekomst, denk na over te nemen stappen, peins over de gevolgen, filosofeer over wat het allemaal te betekenen heeft, reflecteer de gemaakte stappen, reminisceer over hoe het allemaal was en sta stil bij het nu. Ik weeg elke gedachte, beschouw …
Het plaatsen van de ene voet voor de andere verzacht, opent, verdrijft. Knisperend afgestorven flora, stofwolkjes bij ieder neerdalen van een voet. De geur van een den, een spar, een bloeiend stuk natuur. De oren vergast op zacht tjilpen, een geruis van bladerdek en de ogen zien alle tinten groen. …
Soms droom ik van een welkom oord, een aards paradijs, waarin ik verwelkomd word. Waar ik word geaccepteerd zoals ik ben, zoals geboren. Waar hokjesgeest en pikorde uitgebannen zijn. Een plaats waar ik thuishoor. En toch ook weer niet. Ik voel me soms als iemand die tracht te strijden tegen …
Vaak zijn wegen lang en eenzaam en soms worden ze bevolkt door hordes mensen, allemaal op weg naar… ja… waar naartoe eigenlijk? In ieder geval lijken ze alle kanten op te gaan. En ik? Ik sta soms stil, te kijken naar die hordes mensen en ga vervolgens weer die lange …
Soms zie ik lichtpuntjes, een glimpje perspectief, een zweem van licht in een verder donker universum. Dan zie ik in de verte wat wegen en deuren die ik kan bewandelen of openen. Maar meestal is het op dat vlak net wat te donker om vooruit te kunnen. En heel soms …
Gelieve mijn rechten te respecteren.
