Verhalen vertellen zichzelf door beeld en geluid. Tekens vormen en ordenen zich al naar gelang gewenst en soms ook ongewenst maar altijd nodig. En langzaam ontvouwt zich een plan dat steeds helderder in beeld komt naarmate de jaren vorderen. Ik heb geen idee over doel noch een enkel gevoel bij …
Tijdens de laatste wandeling van dit seizoen word ik vergezeld door Wilma Rekkers. Als fotografe, documentaire maakster, cultuurcoach en evenementen organisator geen onbekende in Oosterhout denk ik. We gaan met elkaar in gesprek over de het proces van maken, de keuzes in haar leven en de door haar gemaakte werken.
De vierde aflevering alweer van dit seizoen. Ingrid van Delft is dit keer mijn wandelpartner en zij vertelt me openhartig over haar passie voor muziek, voor (audio)techniek en het pad naar waar zij nu staat. De wandeling dit keer ging weer over Landgoed Oosterheide. Foto: Wilma Rekkers
Een tweede Joost, Joost Roovers dit keer (Joost staat ook wel bekend als De Joosterhouter), ontmoet ik bij Brasserie Woods. Van daaruit wandelen we over de Vrachelse Heide terwijl we in gesprek gaan over zijn werk, zijn passie en het geloof.
In deze tweede aflevering neem ik de immer goedlachse Joost de Jongh mee op een wandeling over de Vrachelse Heide. We spreken elkaar vooral over zijn werkzaamheden als Manus van Alles bij Vestzaktheater De Schelleboom, over zijn slagwerk bij Staamp, de liefde voor festivals en hoe het allemaal zo gekomen …
Casper neemt me in dit eerste ommetje van het nieuwe seizoen mee naar de natuur van zijn jeugd: Landgoed Oosterheide. We wandelen in dit mooie rustige gebied terwijl we in gesprek gaan met elkaar over kunst, cultuur en het landgoed zelf. Foto: Casper van Aggelen
Langslopen, staren, mompelen. Langslopen, becommentariëren en neus ophalen. Ik zie ze elke dag weer, elke dag terugkomen. Ik haat ze, ik verafschuw ze, ik zou willen dat ze verdwijnen maar eigenlijk wil ik dat de reden verdwijnt waarom ze zo doen, eigenlijk wil ik dat ik me conformeer aan de …
We gaan weer richting de jaargetijden die het best passen bij mijn gemoed. Het introverte leven. De binnenzijde van onze woningen die voor een aantal maanden de voornaamste verblijfplaats zal zijn voor velen. De rust, het intieme, het knusse. De kleinschaligheid. Een introspectief bestaan tot de zon weer hoger gaat …
De dozen stapelen zich langzaam op. Er is geen duidelijkheid over de verplaatsingsdatum van de gevulde dozen en dus is er ook geen haast om ze te vullen. Er is slechts een vaag omschreven moment waarop de muren worden vervangen door nieuwe. Ik begin langzaam te wennen aan het idee …
Deuren sluiten zich en andere openen, geen van beiden waarschuwen voor het op stapel staande gebeuren. Lopende door gangpaden en elke klink proberend, nieuwe kamers vindend, al dan niet geschikt, terwijl oude kamers verborgen blijven. Misschien openen ze zich ooit weer eens. Verdwalend in doolhoven voorzien van lange gangen en …
Gelieve mijn rechten te respecteren.
