Stemmen vervormd en verdrongen, vermomd tot murmelen door gesmolten zand, reppen over leven en plezier. Als het incidenteel gelach een indicatie mag zijn. In tijden waarin waanzin hoogtij viert en greppels graaft om elkaar te bestoken met waarheden, half of geveinsd, klinken de geluiden welhaast verzoenend en bijna onaards tot …
Soms verlang ik wel eens naar toen, toen de dagen nog kort leken maar de nachten des te langer duurden. De vrijheid van het op jezelf wonen teveel was maar de ophokplicht van thuis teveel cellen kende. Er was alleen nu en morgen was slechts een vage gedachte gekoppeld aan …
Er zijn grenzen: landsgrenzen, emotionele grenzen, pijngrenzen, grenzen aan geduld, sportieve grenzen, tijdsgrenzen, carrièregrenzen, natuurlijke grenzen en wetenschappelijke grenzen. De scheidingslijnen langs ons bestaan zijn arbitrair, vaststaand of denkbeeldig. We dagen onszelf uit om ze te bereiken, om ze te herkennen, om ze te bewaken of om ze te delen. …
Soms ratelt het, dan is het weer kabbelend. Meestal giert het, maar een enkele keer raast het. Vaker nog stroomt het eindeloos door. Minuten, uren, dagen, nachten. Er lijkt geen schakelaar. En dan ineens is het stil. Doodstil. De aanraking van handen die knopen vinden en spieren kneden, de geur …
Voor hen die mij kennen Laten we doen alsof we elkaar nooit ontmoet hebben. Laten we doen alsof ik een vreemde ben. Een man die voorbijloopt op straat. De ogen gericht op de grond voor hem. Zachtjes mompelend, onverstaanbaar. Zou je hem aanspreken? Een blik waardig gunnen? Een blijk van …
Deze muren die mij het langst gekend hebben van alle muren waar ik ooit tussen vertoefd heb. Deze muren ga ik verlaten, het is zeker nu, het is beter nu. Ik ben te lang gebleven. De winden om mij heen trachten mij al jaren voort te stuwen naar een nieuw …
Herinneringen stromen, bezoeken een vermoeid brein. Een voor een bezie ik ze. Sommige stop ik weer terug, van andere neem ik afscheid. Nu de muren waar ze gemaakt zijn op het punt staan verlaten te worden is de pijn ze vergeven. De beelden en woorden ebben en vloeden. Vooral in …
De stilte groeit, onstuitbaar, onwrikbaar. En alleen daar waar de zwarte roos bloeit waar velden vol passie zijn vervangen door dor hout en er niets meer te melden valt voor de achterwacht. Waar leven is gepasseerd en willoosheid zijn intrede doet, als rust gemaskeerd, de wil tot leven tot stilte …
Tijd is van ons. De tijd is gestolen, geschonken, vrijgemaakt, ingevuld, verloren en gevonden. We maken tijd voor leven, doorleven, beleven. We verliezen tijd in gedachten verzonken, mijmerend en verkwanselend of toch verrijkend. We herijken onze paden, de wegen die leiden naar de eindtijd, onze eindtijd. We rennen en vallen …
Ik ben te laat, te vroeg, precies op tijd, op zoek naar flexibiliteit van het lineaire. Ik zoek naar toekomst, wroet in het verleden, bezie het heden met verbazing en toer rond in het almaar kleiner wordend universum van mijn bestaan. Ik worstel en kom onder tevoorschijn om boven te …
Gelieve mijn rechten te respecteren.
