Elk leven kent gemiste kansen. Kansen die duidelijk genoeg waren om gegrepen te worden. Maar die vervolgens links bleven liggen. Door angst, blindheid, onwetendheid? Wie het weet mag het zeggen. Maar waar blijven dan die gemiste kansen? Lossen ze op? Blijven ze waar ze waren? Of gaan ze naar een …
Het verleden leeft in je herinneringen. Het leerde je lessen. Het brengt je de vreugde van toen. Het biedt troost en vrolijkheid. Het biedt warmte en zekerheid. Maar misschien ook wel verdriet en pijn. Het achtervolgt je, laat je niet los. Een terugblik kan verhelderend zijn en soms verpletterend. Inzichtelijk …
Een terras vol geluiden; gelach, een hond die blaft, gesprekken over politiek, liefdeslevens, roddels. Ravottende honden en kinderen die zich vervelen. Een biertje hier, een kop koffie, bittergarnituur. Een zon die zich schielijk wegstopt achter wolken bezwangerd met regen om slechts luttele seconden later weer tevoorschijn te komen en zwak …
Soms hoor je door het openstaand slaapkamerraam flarden van gesprekken, het zoemen van insecten op zoek naar een plaats om te rusten of gewoon hun nest. Het heerlijke gefluit van de altijd aanwezige vogels. Soms hoor je de snelle voetstappen van een jogger, het hijgen van een hond of, als …
Het aantal wachtrijen wordt minder, levertijden worden korter, bezorgopties nemen toe. Het leven is weer begonnen als je mensen hoort. Het is te zien aan de drukker wordende wegen, minder mensen op straat maar meer op terras. Ik kom slechts langzaam uit de pauzestand. Al pauzeerde ik niet echt. Tijdens …
Ik ben lelieblank opgevoed, zei hij. De puurste kleur en zuiverste klank. Niemand zal dat besmeuren met bloed en smerige geuren. Beseffen ze niet dat deze twisten alleen maar het land beschadigen, ten voordele van democratische zetel gegadigden, die vals hun volk leiden naar alleen maar zeker lijden. Ik ben …
‘Hoe is het met je, fysiek dan?’ Mijn fysiotherapeut keek onderzoekend naar me. Ongetwijfeld naar mijn houding om daaruit een beeld te krijgen van mijn klachten. ‘Wel oké. Op rug, nek, schouders en knie na dan.’ Twintig minuten later stond ik weer buiten. Mijn rug rechter, mijn nek vrijer en …
Nu de deuren weer geopend zijn en het vocht weer getapt wordt kiezen we weer met overgave voor het samenzijn. Nog steeds op afstand van elkaar maar zonder bezwaar in eenzelfde ruimte waar de vloeren, sleets, onze voetenstappen verwelkomen op weg naar de bar waar een opgetogen barvrouw je vergif …
Ik zwijg terwijl de wereld brandt. Niet omdat ik niets wil zeggen of omdat het mijn plaats niet zou zijn. Nee, ik zwijg omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. Want wat kan ik zeggen over misdeeld zijn, over discriminatie, over ongelijkheid. Ik ben niet misdeeld, wordt niet gediscrimineerd, …
Het wordt een dag van opnieuw leren omgaan met elkaar. Een dag van uitzien naar en opzien tegen versoepeling van verkrampte verhoudingen. Een oefenen van geduld en zelfbeheersing temidden van mensen die je graag ziet en mensen die je niet kent. Een dag waarop weer genoten kan worden van sociale …
Gelieve mijn rechten te respecteren.
