Langzaam gaat het vlot, vooruit gestuwd door een enkel zeil gemaakt van het vel van hen die deze helse reis nooit zullen maken, de achterblijvers die het leven neerlegden en de wanhopigen hun weg lieten gaan. Een reikende hand naar de lege einder, de ogen ziend wat geen mens …
De klok slaat twaalf kan de slaap niet vatten de realiteit niet onder ogen zien Mijn hoofd zit vol watten gedachten komen nergens De klok slaat één nog lig ik wakker wil ik niet begrijpen wat ik weet wordt allengs zwakker vermoeidheid slaat toe De klok slaat twee nachtrust …
Levend in de schemer van licht en donker, dan het een en dan het ander, terwijl langzaam de realiteit vervaagt en de droom mijn werkelijkheid wordt. De ellende van alledag afwerend zoals afweergeschut vijandelijke vliegtuigen neerhaalt. Al wat de ziel nadert wordt gevisiteerd en gefileerd, ontdaan van alles wat …
De felle winterzon doet pijn aan de ogen Maar hij schijnt zonder mededogen. Verlicht een wereld zo onvolmaakt geen wonder dat de mens steeds moedelozer raakt. Aanslagen en geweld zijn aan de orde van de dag Wat meer moet een mens doen dan hij vermag. Zich staande houdend zonder …
De wind geselt mij onophoudelijk onvermoeid gaat het door en ik houd mij stevig verankerd in de grond onvergankelijk Tot de wind mij toch teveel wordt en ik na eindeloos meebewegen wordt ontworteld en een diepe val moet maken voor zoveel geweld. Al jaren leef ik en sta ik …
Het vriest buiten, een weerspiegeling van haar hart. Liefde, diep in permafrost begraven. IJzige gronden verbergen heftige emoties. Menig man die het probeerde, een schier onmogelijke opgave, niemand die haar ontdooide. De gevoelens die ze in zich heeft worden door kille ratio verstomd. Gesmoord door de kou …
Piet stuurt behendig de auto de rotonde op. Die met die tol, je weet wel, heel Den Hout staat er voor op zijn kop. Het leverde zelfs een bericht op in de landelijke pers over zorggelden die besteed worden aan doelen zo divers. Sint hoopt dat het geld alsnog de …
Je donkere, zware stem klinkt uit de luidsprekers, gedichten declamerend op het ritme van instrumenten. Je woorden dringen binnen en landen in een bed van zwaarmoedigheid. De muziek draagt emoties van melancholie, gedragen verdriet, doorspekt met herinneringen aan blijere tijden en de pijnlijke eindes ervan. Het raakt mij diep. …
Bladeren dwarrelen naar beneden, weerspiegeling van mijn innerlijk zelf. Nooit aflatende stroom van loslaten en laten verrotten van verlangens nimmer vervuld. De natuur in overeenstemming met mijn zijn hoe toepasselijk is dit jaargetijde van sterven. Onbereikbare dromen en idealen ingehaald door de tijd en vertrapt door de banale activiteiten …
Gelieve mijn rechten te respecteren.
