Vaak zijn wegen lang en eenzaam en soms worden ze bevolkt door hordes mensen, allemaal op weg naar… ja… waar naartoe eigenlijk? In ieder geval lijken ze alle kanten op te gaan. En ik? Ik sta soms stil, te kijken naar die hordes mensen en ga vervolgens weer die lange …
Soms zie ik lichtpuntjes, een glimpje perspectief, een zweem van licht in een verder donker universum. Dan zie ik in de verte wat wegen en deuren die ik kan bewandelen of openen. Maar meestal is het op dat vlak net wat te donker om vooruit te kunnen. En heel soms …
Als je zo naast me ligt, je lichaam tegen het mijne, huid tegen huid, verken ik de welvingen met mijn vingertoppen, het tipje van mijn tong. Ik drink je zweet, je sap,de nectar van levengevende opening.Ik bereid de spenen voorof misschien slechts spel. Je ogen spreken passie,tonen angst en verdriet,zwijgen …
er klinkt stilte door de gordijnen een kakofonie van afwezigheid ontaardend in een climax van totale donkerte een slaapwiegen zonder weerga waarin dromen ontstaan Afbeelding: Pexels-Pixabay
Als ik schrijf leef ik. Ik droom woorden op maagdelijk wit papier of wit scherm en geniet van de uitwerking op mijn eigen gemoed. Ik plaats leestekens op de juiste plaats en soms ook op de verkeerde. Ik spel mijn woorden perfect en vaak ook verkeerd. Ik leef mij uit …
Dagelijks zie ik mensen lopen. In groepjes (al dan niet anderhalve meter afstand in acht nemend), alleen, als stelletje (soms de handen verstrengeld, soms achter elkaar, soms los naast elkaar), als gezin. Lopen is gezond, zeggen ze. Ik loop ook dagelijks. Van boven naar beneden, rondjes in de woonkamer, werkkamer …
Je weet niet goed waar te beginnen, waar je heen gaat, heen kan, heen moet. Je weet niet waar het gaat eindigen of hoe het verlopen zal. Je weet slechts dat het leven nimmer loopt zoals verwacht. Van geboorte tot aan het graf is het leven wat je overkomt terwijl …
de gezichten om mij heen vervagen vergeten, vervangen door een karikatuur van mijn eigen facetten waarin ik elk van hen parodieer persifleer vereer ik kies mijn eigen wegen verscheur de wegenkaart race plankgas door tot dat, wat achter mij ligt verdwenen is achter een horizon bezaaid met de karkassen van …
Op het veldje aan de overzijde van mijn straat staat een mooie grote statige boom. Er waren er ooit twee maar een moest het leven laten nadat er een huis naast verscheen. We laten allemaal ooit het leven maar om zo, in de bloei van je leven omgezaagd te worden, …
Soms staan we stil bij wat ons in beweging zet en kijken we naar basis en doel. Onderzoeken we of alles nog wel is zoals gewenst en vervolgen dan doldriest onze weg in een wereld die stilstaan met een negatieve connotatie heeft verzwaard. ‘Stilstand is achteruitgang’ heet het dan. Maar …
Gelieve mijn rechten te respecteren.
